بودنت ،

حتی همین قدر محال ، 

تن پوشی ست بر عریانی روح خالی ام ...

باش 

حتی همین قدر دور ...

حتی همین قدر محال ...

هر چه هستی ، باش ...

شاید سهم من از تو همین دوری و محال بودن است 

همین خواستن ها 

نرسیدن ها ... !

به خوابم بیا 

تا به یاد آورم 

رنگ چشمهایت را ...

و حس دستهایت را ...

من زخمهای بی نظیری به تن دارم،
اما تو مهربان ترینشان بودی،
عمیق ترینشان،
عزیز ترینشان!!!