من به یادت هستم

با تمام دل خویش

با تمام احساس و تمام دل خویش

و همین ابر سپید, لحظه ی بیم و امید,میدهد شوق نوید

به لب تشنه ی بید دل من:

ما به هم خشنودیم مثل مهتاب و زمین

و به هم محتاجیم مثل لبها به دعا

و نگاهم به نگاه تو دچارست هنوز,مثل پروانه به شمع

خاطر من باشد

تا تو یادت نرود

عهد و پیمانت را